Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012
Ακούστηκε χθες κι ο τελευταίος λόξυγκας μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας της ήδη παρελθούσης χρονιάς. Μιας χρονιάς που αναζητάται το καρδιοχτύπι της, η ζωντανότητά της, η αίσθηση μερικής τουλάχιστον πλήρωσης ελάχιστων προσδοκιών από όσους βιώνουν αυτήν τη διαδικασία.
Όπως υποστηρίζει κι ο σύγχρονος στοχαστής μας Νικόλας Σεβαστάκης, όποιος ανακατεύεται με το δασκαλίκι, γνωρίζει καλά(…?) τι σημαίνει η ψυχική καταπόνηση από την αθυμία της αίθουσας. Γνωρίζει καλά να σε κυκλώνει μια ατμόσφαιρα κόπωσης και αφλογιστίας των βλεμμάτων και η πικρή αίσθηση ότι «τούτο το πράγμα» (γνώση, βιβλία, ύλη, γραπτά, βαθμολόγηση) είναι κάτι σχεδόν ηττημένο, κάτι που έχει χάσει την αξιοπρέπειά του. Αθυμία που κρατάει από τις ανεπάρκειες των καπιταλιστικών εκπαιδευτικών οπτικών, από τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούν ορθόδοξα και ανορθόδοξα, κακότεχνα και ανυπόληπτα παιδαγωγικά υποδείγματα.
Η κόπωση και η βαρεμάρα ευνοούνται από την « κακή εντατικοποίηση » στην οποία εκβάλλουν τόσο το ποτάμι των  εξεταστικών ανταγωνισμών όσο και ο ποσοτικός πληροφοριακός φορμαλισμός που υποθηκεύουν τη σχολική εμπειρία.
Εν κατακλείδι θα ήθελα να ισχυριστώ πως η αυθεντική μορφωτική περιπέτεια προϋποθέτει ένα είδος απελευθερωτικής καθήλωσης σε όλα όσα δε βιαζόμαστε «να περάσουν»,  σε κείνα που δεν επειγόμαστε να φύγουν από πάνω μας, αλλά να μας δανείσουν-προσωρινά- κάτι από την Αθανασία τους.

Γιώργος Μπαλιάκας