Από… όσα ειπώθηκαν για τις εκλογές

 Αφιέρωμα...για τις επερχόμενες εκλογές

Bismarck
Τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται ύστερα από το κυνήγι, κατά την διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές.

Emma Goldman
Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν την πραγματικότητα θα ήταν παράνομες.

Oscar Ameringer
Πολιτική είναι η ευγενής τέχνη του να παίρνεις τις ψήφους των φτωχών και να κάνεις προεκλογικές εκστρατείες με τα λεφτά των πλουσίων, υποσχόμενος στους μεν ότι θα τους προστατέψεις από τους δε.

Henry Menken
Αν ένας πολιτικός ανακάλυπτε ότι στην περιοχή του ψηφίζουν κανίβαλοι δεν θα... είχε κανένα ενδοιασμό να τους υποσχεθεί ιεραποστόλους για δείπνο.

Ανώνυμος
Όποιος εξαπατά έναν άνθρωπο λέγεται απατεώνας, όποιος εξαπατά έναν λαό λέγεται πολιτικός.

Μικρό Κομματικό Λεξικό
Όταν ένας πολιτικός φεύγει από άλλο κόμμα και έρχεται στο δικό μας έχουμε διεύρυνση.
Οταν ένας πολιτικός φεύγει από το δικό μας κόμμα και πάει σε άλλο έχουμε προδοσία, αποστασία κ.λ.π.

Frank McKinney
Όλοι θα θέλαμε να ψηφίσουμε τον καλύτερο, αλλά δυστυχώς δεν είναι ποτέ υποψήφιος.

Robert Oren
Οι εκλογές γίνονται για να δούμε αν είναι σωστές οι δημοσκοπήσεις.

Αθανάσιος Κανελλόπουλος
Η Ελλάδα μοιάζει με βιβλιοθήκη. Στα πιο ψηλά ράφια βάζουμε τα πιο άχρηστα βιβλία.

Ροΐδης
(για διατελέσαντα Yπουργό) Γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα, εκ των οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή.

Friedman
Η εξουσία διαφθείρει. Αυτό είναι το τίμημα της εξουσίας. Φαίνεται όμως, πως τα οφέλη από την άσκηση της εξουσίας είναι τόσο πολλά, που κανένας δεν υπολογίζει το τίμημα.

George Nathan
Παρ' όλα τα παραπάνω πρέπει να ψηφίζουμε. Γιατί οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από τους καλούς πολίτες, που δεν πηγαίνουν να ψηφίσουν

1η του Σεπτέμβρη 2012

Και διαφαίνεται πως αρχίζει να στολίζει τα νερά του ποταμού του, το Φθινόπωρο.
Ακούγονται δειλά φωνές σε σύμπτυξη, που θα συνθέσουν μιαν άλλη, νέα διαδρομή.
Τη φετινή.

Έτσι, μού ταίριαξε το παρακάτω ποιητικό Δοκίμιο για την Αρχιτεκτονική, να το προσφέρω σε όλους μας για τούτη τη χρονιά που ανθίζει σε μια στειρωμένη γενικά κοινωνική αυλή.



Δοκίμιο για την Αρχιτεκτονική

Το πρώτο σπίτι στον κόσμο
ήταν ένας άνθρωπος με απλωμένα χέρια
για να προστατέψει τα παιδιά του.

Δηλαδή το πρώτο σπίτι
ήταν μια αγκαλιά.
Έπειτα όλα τα άλλα…

Σπίτι είναι ένα οποιοδήποτε «μέσα»
όταν εκεί έξω
βρέχει.

Γιώργης / Ανατολή Σεπτέμβρη

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012
Ακούστηκε χθες κι ο τελευταίος λόξυγκας μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας της ήδη παρελθούσης χρονιάς. Μιας χρονιάς που αναζητάται το καρδιοχτύπι της, η ζωντανότητά της, η αίσθηση μερικής τουλάχιστον πλήρωσης ελάχιστων προσδοκιών από όσους βιώνουν αυτήν τη διαδικασία.
Όπως υποστηρίζει κι ο σύγχρονος στοχαστής μας Νικόλας Σεβαστάκης, όποιος ανακατεύεται με το δασκαλίκι, γνωρίζει καλά(…?) τι σημαίνει η ψυχική καταπόνηση από την αθυμία της αίθουσας. Γνωρίζει καλά να σε κυκλώνει μια ατμόσφαιρα κόπωσης και αφλογιστίας των βλεμμάτων και η πικρή αίσθηση ότι «τούτο το πράγμα» (γνώση, βιβλία, ύλη, γραπτά, βαθμολόγηση) είναι κάτι σχεδόν ηττημένο, κάτι που έχει χάσει την αξιοπρέπειά του. Αθυμία που κρατάει από τις ανεπάρκειες των καπιταλιστικών εκπαιδευτικών οπτικών, από τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούν ορθόδοξα και ανορθόδοξα, κακότεχνα και ανυπόληπτα παιδαγωγικά υποδείγματα.
Η κόπωση και η βαρεμάρα ευνοούνται από την « κακή εντατικοποίηση » στην οποία εκβάλλουν τόσο το ποτάμι των  εξεταστικών ανταγωνισμών όσο και ο ποσοτικός πληροφοριακός φορμαλισμός που υποθηκεύουν τη σχολική εμπειρία.
Εν κατακλείδι θα ήθελα να ισχυριστώ πως η αυθεντική μορφωτική περιπέτεια προϋποθέτει ένα είδος απελευθερωτικής καθήλωσης σε όλα όσα δε βιαζόμαστε «να περάσουν»,  σε κείνα που δεν επειγόμαστε να φύγουν από πάνω μας, αλλά να μας δανείσουν-προσωρινά- κάτι από την Αθανασία τους.

Γιώργος Μπαλιάκας

Χωρίς Παιδεία....

Τα σχολεία κοντεύουν να ανοίξουν και στην τάξη των εκπαιδευτικών, κυρίως διευθυντών και προϊσταμένων, επικρατεί οργασμός αλλά αλλά και αναβρασμός. Τα προβλήματα είναι πολλά. Υποχρηματοδότηση, γραφειοκρατία στη λήψη των φτωχών κονδυλίων από πλευρά Δήμου Κατερίνης, αλλά κυρίως πνεύμα αδιαφορίας ή και εχθρότητας προς τον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας. Και όταν η αδιαφορία, η προκλητικότητα και η εχθρότητα προέρχεται από τον  αρμόδιο αντιδήμαρχο Παιδείας του Δήμου μας, κ. Ίτσιο, τότε τι να πούμε! Απλά αντιλαμβανόμαστε γιατί φτάσαμε ως εδώ σαν κοινωνία. Ο εν λόγω δήμαρχος, προσωποποίηση της αλαζονείας, σε συγκέντρωση στελεχών εκπαίδευσης απευθύνθηκε προσβλητικά και με "τσαμπουκά" προς το Διευθυντή πρωτοβάθμιας και τους παρευρισκόμενους διευθυντές σχολείων!

Επιλογές Διευθυντών

Συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι συνεντεύξεις των υποψήφιων διευθυντών τόσο στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση όσο και στη Δευτεροβάθμια.Σε ότι αφορά την Πρωτοβάθμια εκπαίδευση μέχρι την Παρακευή το βράδι αναμένεται να γνωρίζουμε τον αξιολογικό πίνακα.

Αναζητώντας το βροχερό και μουντό εκείνο απόγευμα της Κυριακής ένα θεατρικό έργο στη βιβλιοθήκη μου, δεν ξέρω πώς, έπεσε το βλέμμα μου στο «Ρινόκερο» του Ιονέσκο!
Σκέφτηκα πως “προεξέχοντας” το κέρας από τη ρίνα μες σε κείνη τη βιβλιοθήκη, σαν κάτι να ‘θελε να μου πει.
Εν ολίγοις σε αυτό του το έργο ο Ιονέσκο περιγράφει μια μικρή επαρχιακή πόλη στην οποία όλοι οι άνθρωποι μετατρέπονται βαθμιαία σε ρινόκερους, δηλαδή χάνουν την ανθρωπιά τους, αποκτηνώνονται και προσαρμόζονται στο κομφορμιστικό ρεύμα της εποχής τους με την ενσωμάτωσή τους στη νέα ζωώδη κατάσταση πραγμάτων η οποία γίνεται κυρίαρχη.
Το έργο τελειώνει με την εσωτερική πάλη και σύγκρουση του Μπερανζέ, του τελευταίου που παραμένει ακόμη άνθρωπος, τη στιγμή που ακόμη και η σύντροφός του Ντέζη υποχώρησε κι αυτή, και μετατράπηκε σε ρινόκερο! Σε αυτό το σημείο ο Μπερανζέ καταλήγει:
«Θα πολεμήσω ενάντια σε όλο τον κόσμο. Η καραμπίνα μου, πού είναι η καραμπίνα μου?(γυρνώντας προς τον τοίχο, όπου φαίνονται τα κεφάλια των ρινόκερων).
Ενάντια σε όλο τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτόν μου ενάντια σ’ όλο τον κόσμο…δε θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω…Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος…και μέχρι να ‘ρθει το τέλος, θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δε θα συνθηκολογήσω!...ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ!»
«Ο ρινόκερος» είναι ένα έργο Αντίστασης κατά της παραπληροφόρησης της κάθε προπαγάνδας, έργο ενάντια στην παράλογη «λογική» και στα ψέματα που μας σερβίρουν σε villeroy & boch πιάτα οι κυρίαρχοι, που μας καθοδηγούν. Εκείνοι που αποκτηνώνοντας τους ανθρώπους, τούς καταντάνε στη συνέχεια σκλάβους. Κι εκείνοι με τη σειρά τους –αλίμονο!- «ναρκισσεύονται» στην αποκτήνωσή τους…
Έργο διαχρονικό και ιδιαίτερα επίκαιρο στην εποχή μας, όπου η σύγχρονη ρινοκεριάδα γίνεται ένα από τα θεμελιακά στηρίγματα του παραλογισμού που επικρατεί, που θέλει οι λαοί της ανθρωπότητας ολάκερης να οδηγούνται προς τα πίσω. Προς τα πίσω. Και μόνο προς τα πίσω!
Απανταχού επικρατεί αποδοχή της χειροτέρευσης των συνθηκών ζωής αντί της βελτίωσής τους. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η αποδοχή της επιβολής πρόσθετων καταναγκασμών αντί της άρσης των ήδη υπαρχόντων?
Καλλιεργούμε φαντασμαγορικά την περεταίρω αποκτήνωσή μας βαδίζοντας αμαχητί στην προϊστορία της ανθρωπότητας, λησμονώντας τα βήματα εξανθρωπισμού!
Κι όμως!
Αρνούμαστε να μετατραπούμε σε ρινόκερους και κραυγάζουμε με όλη τη δύναμη της βούλησής μας να παραμείνουμε άνθρωποι.
Γιώργος Μπαλιάκας
17 Απρίλη 2011…(?)

Summerhill, ένα ελεύθερο σχολείο

«Όλη η εκπαίδευση είναι λάθος! Είναι φόβος και πειθαρχία. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τα παιδιά, που θα 'πρεπε όλη την ημέρα να κινούνται, κάθονται στον πισινό τους περίπου 6 ώρες την ημέρα! Είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση, ενάντια στην φύση του παιδιού» A.S. Neill Την ιδέα μου την έδωσε ένας πιτσιρικάς στο ιατρείο σήμερα. Τον ρώτησα τι θέλει να κάνει όταν μεγαλώσει, και με πολλή σοβαρότητα μου απάντησε ''να συνεχίζω να παίζω!'' Θυμληθηκα και ξαναδιάβασα λοιπόν με μεγάλη χαρά την ''θεωρία και πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης'' του A.S.Neill. Και μοιράζομαι μαζί σας την ιστορία ενός διαφορετικού σχολείου. Ο A.S. Neill (17 Οκτ 1883 - 23 Σεπ. 1973) ίδρυσε το Summerhill το 1921. Το Summerhill, που υπάρχει μέχρι και σήμερα υπό τη διεύθυνση της κόρης του, είναι ένα ελευθεριακό σχολείο. Οι μαθητές δεν είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν κανένα μάθημα. Μπορούν να περνούν μέρες, εβδομάδες μήνες ακόμα και χρόνια χωρίς να πατήσουν το πόδι τους στην τάξη. Εργασίες εκτός μαθήματος, βαθμοί και εξετάσεις δεν υπάρχουν. Οι απαραίτητες διατάξεις και οι κανονισμοί για τη ρύθμιση της κοινοτικής ζωής δεν εκδίδονται από μια αρχή, ένα συμβούλιο δασκάλων ή ένα διευθυντή, αλλά συζητούνται δημοκρατικά, ψηφίζονται, καταργούνται και τροποποιούνται στις γενικές σχολικές συνελεύσεις που γίνονται κάθε εβδομάδα με τη συμμετοχή όλων των μαθητών και του προσωπικού του σχολείου.

Το ντέρμπι της ντροπής

Πέρασαν μέρες από το ντέρμπι της ντροπής και ο κουρνιαχτός ακόμα να κατακαθίσει! Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, ανασκευάσεις δηλώσεων και ατέλειωτη υποκρισία… Θύμα το ποδόσφαιρο. Θύτης τα διάφορα συμφέροντα που λυμαίνονται χρόνια τώρα το χώρο του ποδοσφαίρου και όχι μόνο. Χιλιάδες αφελείς οπαδοί δεμένοι πίσω από τα άρματα των επαγγελματικών ομάδων παίρνουν θέση στις κερκίδες κάθε Κυριακή και βγάζουν το χειρότερο εαυτό τους. Ψυχοθεραπεία με τα όλα της θα μπορούσε να ισχυριστεί  κάποιος ανυποψίαστος. Αν στα αλήθεια συνέβαινε κάτι τέτοιο θα είχαμε και οικονομικό όφελος διότι θα καταργούσαμε τα ψυχοφάρμακα! Έλα όμως που δεν είναι έτσι. Επιτήδειοι πρόεδροι των ομάδων, εκφραστές συμφερόντων και πλυντήρια βρώμικου χρήματος πολλάκις ηγούνται αυτού του εν πολλοίς σπουδαίου επαγγελματικού πρωταθλήματος. Το σκηνικό στημένο από το καλοκαίρι. Γνωρίζουμε τον πρωταγωνιστή, τους συμπρωταγωνιστές και βέβαια του κομπάρσους. Και βέβαια υπάρχει πάντα ο από μηχανής Θεός ο οποίος φροντίζει για τα δίκαια των πρωταγωνιστών.  Το έργο χιλιοπαιγμένο. Στο τέλος υπερισχύει το δίκιο του ισχυρότερου...

Αυτό το ποδόσφαιρο είναι καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας. Σαθρή, με το περί δικαίου αίσθημα και το αίσθημα της ντροπής σε καταστολή.

Κουραστήκαμε να ακούμε βαρύγδουπες δηλώσεις του τύπου “πρέπει να παρθούν αυστηρά μέτρα τα οποία θα προβλέπονται από αυστηρότερους νόμους!”  Λες και δεν υπάρχουν νόμοι σε αυτή τη χώρα… Και όμως η λύση είναι πολύ απλή. Υποβιβάζεις κάποιο σοβαρά υπότροπο στη Β΄ εθνική και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Εξασφαλίζεις την έξωθεν καλή μαρτυρία για πολλά χρόνια. Αρκεί βέβαια να μην εφαρμόζονται οι νόμοι μόνο στον Πιερικό, τον Ηρακλή και άλλες μαριδούλες… Τέτοια ξεφτίλα δυσκολευόμαστε κάπως να την καταπιούμε, αλλά και πάλι με τα τόσα που γίνονται τριγύρω μας ποιος στα αλήθεια νοιάζεται για δικαιοσύνη; Βάλαμε τους λύκους (κ. Μαρινάκης) να φυλάει τα πρόβατα (πρωτάθλημα). Είχε κανείς αμφιβολία πιο θα ήταν το αποτέλεσμα όταν το διακύβευμα είναι κάποια εκατομμύρια ευρών που αποφέρει η συμμετοχή στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα; Σε ότι αφορά βέβαια τα κροκοδείλια δάκρυα του ΠΑΟ, της ΑΕΚ, του Π.Α.Ο.Κ. είναι χωρίς αντίκρισμα γιατί και αυτoοί νέμονται σε μεγάλο βαθμό τα οφέλη από την ανυποληψία του Πρωταθλήματος.  Απλώς δεν μπορούν να τα καταφέρουν τόσο καλά όσο ο πρωτομάστορας Ολυμπιακός.

Είναι πάντως γεγονός ότι σε λίγους μήνες θα θυμόμαστε μόνο τον πρωταθλητή και καθόλου τις παρανομίες που χαρακτηρίζουν τη διεξαγωγή του πρωταθλήματος! Αυτός ο λαός ξεχνάει εύκολα, πείθεται εύκολα, φανατίζεται εύκολα και δυστυχώς αποτελεί εύκολη λεία….

Και τώρα τί;

Γιώργος Μπαλιάκας
20.02.2011

«Να μην υπάρχει τίποτα, τίποτα να μην έχει μείνει.
Η ασημάδευτη γεωγραφία.
Τοπίο ακατοίκητο.
Κανένα τοπίο.
Ούτε χρονολογία, ούτε όνομα.
Καμία πράξη, κανένα έργο, ούτε κατόρθωμα.
Ούτε τάφος, ούτε θρόνος. Και κανείς.
Ούτε σαβανωμένος ούτε στεφανωμένος. Κανείς.
Η απεραντοσύνη της ακαταμέτρητης ανυπαρξίας.»

Διαβάζοντας προσφάτως το θεατρικό μονόλογο «Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη, αισθάνθηκα πόσο πολύ με άγγιξε δις, και πόσο επίκαιρο κείμενο
παραμένει μέσα σ’ αυτό το πολιτιστικό, ιστορικοπολιτικό, κοινωνικό και ευρύτερα σχεσιακό χάσμα που ζούμε.
Ζούμε ψευδώς. Τα πάντα πρέπει να επανατοποθετηθούν.
Ας ξαναγίνουμε ευθείς από πλάγιοι, που έχουμε κυρτώσει…
Η λήθη είναι σημαντική και αναγκαία, υπό την έννοια ότι η μνήμη
λειτουργεί ως ένα είδος βαλτώδους καταφυγίου. Δεν είναι τυχαίο που η λέξη μνήμη γειτονεύει με τις λέξεις μνήμα, μνημείο…
Αντίθετα, με τη λήθη δοξάζεται η συνέχεια, η καθαρότητα, το νέο.
Η λήθη περικλείει όλη τη μνήμη. Όσο κι αν ακούγεται αυτό παράδοξο.
Χρειάζεται θάρρος για να εγκαταλείψουμε τη βολεμένη θέση όπου τίποτα δεν έχει νόημα.

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;

Γιώργος Μπαλιάκας
17.02.2011

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;

Σε αυτόν τον διαρκή προβληματισμό μου/μας, με εξέφρασε η ανάλυση-τοποθέτηση του γνωστού ποιητή και διευθυντή του περιοδικού «Ποιητική», Χάρη Βλαβιανού, και την οποία παραθέτω παρακάτω αναδημοσιεύοντάς την:

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: ο Έλληνας»

1. Αυτονόητη διαπίστωση: οι ευθύνες για την κρίση βαραίνουν όλους μας, κι ας μην είναι εξίσου μοιρασμένες. Η Ελλάδα κατάφερε να οικοδομήσει ένα κράτος [διεφθαρμένο, φαύλο, σαθρό], αλλά όχι μια κοινωνία. Είμαστε άθροισμα ατόμων που το καθένα κοιτάζει να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο [και παράνομο] το συμφέρον του σε βάρος των υπολοίπων. Δεν υπάρχει αίσθηση κοινού πεπρωμένου, άρα αποδοχή της ανάγκης για θυσίες.

2. Συζητάμε διαρκώς για τις ευθύνες των πολιτικών. Είναι ασφαλώς μεγάλες. Ξεχνάμε όμως τις δικές μας. Οι πολιτικοί είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας». Είναι άνθρωποι «δικοί μας». Βρίσκονται εκεί που τους τοποθετήσαμε για έναν και μόνο λόγο: για να ικανοποιήσουν τις δικές μας επιθυμίες. Το τίμημα γνωστό: κι αυτοί θα επωφεληθούν από τη συναλλαγή. Έτσι ορίζουν οι κανόνες του παιχνιδιού. Απλώς, όταν σ’ ένα σύνολο οι πάντες συμπεριφέρονται ως “free riders”, θα έρθει η στιγμή που θα χρεοκοπήσουν ομαδικά. Η φράση «κορόιδο είμαι εγώ;», αν ειπωθεί ταυτόχρονα απ’ όλους, οδηγεί ακριβώς στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. «Είναι πιο εύκολο να περάσει μια καμήλα από τα μάτι μιας βελόνας, αν τη ‘λαδώσουμε’ πρώτα», λέει μια ναπολιτάνικη παροιμία. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δική μας.

3. Όταν το 1989 [εν μέσω του σκανδάλου Κοσκωτά] ο Παπανδρέου είχε πει το περίφημο, «δεν υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει λαός», υπογράμμιζε με σαφή και πυκνό τρόπο, το αυτονόητο. Εξού και παραμένει ένας από τους πλέον δημοφιλείς πολιτικούς μας. Οι θεσμοί είναι κάτι χειροπιαστό. Είναι οι «φράκτες» του Χέγκελ που «καθοδηγούν, την αγέλη των ανθρώπων σε μια κοινωνία». Ο «λαός» είναι κάτι ακαθόριστο που παύει να έχει νόημα όταν μιλάμε για ευθύνη.

4. «Η συνείδηση», έλεγε ο μέγας ιταλός κωμικός Αλμπέρτο Σόρντι, «είναι εκείνη η φωνή που την ώρα που διαπράττεις το έγκλημα σου ψιθυρίζει να μην αφήνεις πίσω σου δακτυλικά αποτυπώματα». Επομένως όταν όλοι μας επαναλαμβάνουμε σε κάθε ευκαιρία ότι έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη, εννοούμε ότι φροντίσαμε τα αποτυπώματα να είναι του διπλανού μας.

5. Νόμοι στην Ελλάδα υπάρχουν. Αλλά για να λειτουργήσουν πρέπει η πολιτεία [πολιτικοί και πολίτες] να δημιουργήσει ένα πλαίσιο, ένα περιβάλλον [ένα «πνεύμα» θα έλεγε ο Μοντεσκιέ] που να τους «προστατεύει». Τέτοιο πλαίσιο στην Ελλάδα δεν υφίσταται. Επομένως;
[Ως προς αυτό τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη είναι διαφωτιστικά. Όχι όμως όπως το εννοούσε ο Σεφέρης.]

6. Δεν είναι τυχαίο ότι σε καμία ευρωπαϊκή γλώσσα δεν υπάρχουν οι λέξεις «αυθαίρετο», «ημιυπαίθριο». [Δεν ήταν μόνο ο Ελύτης δεινός γλωσσοπλάστης].

7. Μνημονεύουμε διαρκώς τους αρχαίους [παρ’ όλο που κανένα κρατικό Ίδρυμα, ούτε καν η Ακαδημία, δεν έχει φροντίσει εδώ και 180 χρόνια για μια έγκυρη έκδοση των κειμένων]. Επομένως γνωρίζουμε το νόημα της λέξης «ύβρις» και τι αυτή συνεπάγεται. Ζούμε τις συνέπειες της. Δεν μπορεί κανείς να ταξιδεύει μονίμως στην πρώτη θέση με εισιτήριο τρίτης.

8. Όπως σημειώνει ο ιρλανδός συγγραφέας Μπρένταν Μπίαμ, στον 19ο αιώνα, στο κελί των θανατοποινιτών, στις φυλακές του Ντάραμ, οι αρχές είχαν αναρτήσει ξύλινη πινακίδα που έγραφε: «Το σήμερα είναι το αύριο που εχθές φοβόσουν ότι θα ’ρθει». Ήταν το τελευταίο πράγμα που αντίκριζαν οι μελλοθάνατοι προτού οδηγηθούν στην κρεμάλα. Μήπως θα έπρεπε και εμείς να αναρτήσουμε την ίδια επιγραφή στις πλατείες των πόλεων και των χωριών μας;

9. Το θηρίο στην αρένα είναι ο όχλος, όχι το αιλουροειδές. Η Ελλάδα κατάντησε Κολοσσαίο — συνονθύλευμα εγωπαθών θεατών. Άρα γιατί εξανίσταται αν η Τρόικα [η triumvirates] ορίζει τη μοίρα της; Απλώς η Ρώμη μετακόμισε στις Βρυξέλλες και ο Καίσαρ φοράει πλέον κουστούμι Αρμάνι.

10. «Ευτυχώς αποφύγαμε το σκάνδαλο. Απαγορεύτηκε η δημοσιοποίηση των πρακτικών της έρευνας. Ο Ποντίφικας μεταξύ άλλων είχε κατηγορηθεί για πειρατεία, βιασμό, φόνο, σοδομισμό και μαστροπεία». Ο Άγγλος ιστορικός Γίββων σε επιστολή του προς δικαστικό. (Φράση που μας αφήνει παγερά αδιάφορους.)

10+1. Επαναλαμβάνουμε διαρκώς ότι μοναδική διέξοδος από την κρίση είναι να αναλάβει τα ινία της χώρας μια νέα γενιά ανθρώπων με άλλες αξίες, άλλες νοοτροπίες, άλλες προτεραιότητες, άλλα οράματα, μια γενιά που θα έχει διδαχθεί στα σχολεία και τα Πανεπιστήμιά μας ένα νέο ήθος. Αν ισχύει μια τέτοια αισιόδοξη αντίληψη, τότε γιατί από τη γενιά του Πολυτεχνείου, την πλέον αγωνιστική, μαρτυρική και εγγράμματη γενιά των τελευταίων δεκαετιών, παραδόθηκε η Ελλάδα σε βαθιά παρακμή, με έντονα τα σημάδια της σήψης και της διαφθοράς σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής; Μια χώρα βουτηγμένη στο life style, τα σκάνδαλα, την ανομία, τη βουλιμία για εύκολο και παράνομο χρήμα; Πώς φτάσαμε από τον «ηρωικό» Θεοδωράκη και την «επική» Φαραντούρη στον προγλωσσικό Ρουβά και την «ανορθωμένη» Βίσση; Από τα μπουντρούμια της ΕΑΤ/ΕΣΑ στις βίλες της Μυκόνου; Από την αυτοθυσία του Παναγούλη στο «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου; Από το «ΑΝΤΙ» και τον «Πολίτη» στο ΝΙΤRΟ και το FAQ; Στην Ιστορία υπάρχουν τομές, βίαιες ανατροπές αλλά πάντα διακρίνουμε και τη δύναμη της συνέχειας. Υπάρχει επομένως μία αιτία που η Ελλάδα του 2011 είναι αυτή που είναι. Και η αιτία είναι ένα ψέμα που είπαμε στον εαυτό μας εκείνα τα σκοτεινά χρόνια, που μετά το κάναμε πράξη και για το οποίο τώρα ελάχιστοι από μας μετανιώνουν. Αυτό το ψέμα είναι τώρα η ζωή μας. Και δύσκολα θα βγάλουμε μέσα από αυτό μια νέα αλήθεια. Εκτός κι αν τα παιδιά μας …

ΥΓ
Η Ελλάδα είναι ένα παράδοξο. Είναι ένας βούρκος που μέσα του ανθίζουν κρίνα. Ας μας παρηγορήσουν αυτά. Και τ’ άστρα που ακόμη λάμπουν στον ουρανό κάποιων Ελλήνων.