Και τώρα τί;

Γιώργος Μπαλιάκας
20.02.2011

«Να μην υπάρχει τίποτα, τίποτα να μην έχει μείνει.
Η ασημάδευτη γεωγραφία.
Τοπίο ακατοίκητο.
Κανένα τοπίο.
Ούτε χρονολογία, ούτε όνομα.
Καμία πράξη, κανένα έργο, ούτε κατόρθωμα.
Ούτε τάφος, ούτε θρόνος. Και κανείς.
Ούτε σαβανωμένος ούτε στεφανωμένος. Κανείς.
Η απεραντοσύνη της ακαταμέτρητης ανυπαρξίας.»

Διαβάζοντας προσφάτως το θεατρικό μονόλογο «Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη, αισθάνθηκα πόσο πολύ με άγγιξε δις, και πόσο επίκαιρο κείμενο
παραμένει μέσα σ’ αυτό το πολιτιστικό, ιστορικοπολιτικό, κοινωνικό και ευρύτερα σχεσιακό χάσμα που ζούμε.
Ζούμε ψευδώς. Τα πάντα πρέπει να επανατοποθετηθούν.
Ας ξαναγίνουμε ευθείς από πλάγιοι, που έχουμε κυρτώσει…
Η λήθη είναι σημαντική και αναγκαία, υπό την έννοια ότι η μνήμη
λειτουργεί ως ένα είδος βαλτώδους καταφυγίου. Δεν είναι τυχαίο που η λέξη μνήμη γειτονεύει με τις λέξεις μνήμα, μνημείο…
Αντίθετα, με τη λήθη δοξάζεται η συνέχεια, η καθαρότητα, το νέο.
Η λήθη περικλείει όλη τη μνήμη. Όσο κι αν ακούγεται αυτό παράδοξο.
Χρειάζεται θάρρος για να εγκαταλείψουμε τη βολεμένη θέση όπου τίποτα δεν έχει νόημα.